Zaplanowana wycieczka w Świebodzickim składzie, tylko nieliczni odważyli się zdobyć szczyt, choć patrząc na prognozy sam miałem wątpliwości. Szczerze to myślałem, że nikt rano się nie stawi na start i sam pojadę gdzie będę chciał. Późno wstałem, bez przekonania, wieczorem nic nie przyszykowałem. Czysty spontan, bez śniadania. Nie zapakowałem kiełby nawet. Pod moim domem zjawiło się dwoję śmiałków, Tomasz i Marcin. Wyruszyliśmy przed szóstą rano. Umówione miejsce spotkań pod stadionem przejeżdżamy, musimy się wrócić poczekać na to czy ktoś ewentualnie dołączy. Nic takiego nie miało miejsca więc wyruszyliśmy w trójeczkę. Przez całą drogę nawet nie widzieliśmy szczytu góry. Szybko prostą linią przez Daisy na Pogorzałe i Modliszów. Na pierwszym podjeździe Tomasz łapię kapcia z przodu, na szczęście w plecaku mam dętkę, szybka wymiana i jedziem dalej. Tomasz twierdził, że zawsze bierze ze sobą zestaw na wymianę ale dziś był ten wyjątek. :D
Zjazd do Złotego Lasu, szybki, dynamiczny, Marcin prosi by spróbować z niego zamiast asfaltem pojechać niebieskim szlakiem bo zawsze chciał go przejechać. Niestety dla niego, zamiast spokojnego dojazdu do tamy przy Jeziorze Bystrzyckim, mamy non stop pod górkę, nadrabiamy kilometrów, ścieżka fantastyczna ale daje w kość Marcinowi. Niestety wyjechaliśmy w Zagórzu Śląskim a most na Michałkową jest remontowany więc brzegiem jeziora dodaliśmy kolejne kilometry, jak się potem okazało niepotrzebnie bo koło mostu można spokojnie przejść piechotą. Czas na najcięższy podjazd dnia - Michałkową - niestety nie wiem jakim cudem pomyliłem drogę i nie zmierzyliśmy się z tym podjazdem, jedynym zawiedzionym byłem ja :) ale co się odwlecze to nie uciecze. Za Glinnem podjazd wymagający i długi. Potem wjazd w szutrowe szlaki i dalej podjazdy, wjeżdżamy dosłownie w chmury. Dojeżdżamy do Przełęczy Walimskiej, ostateczna decyzja jedziemy dalej, jest już bardzo chłodno. Tu niestety zaczyna się walka ze szlakami, gdzieś się pomyliliśmy i szczyt zaatakowaliśmy od złej strony, gdzie na podjeździe było pełno kamieni. Wkurzyłem się bo chłopaki nie mogli podjechać, ja walczyłem ale w kilku miejscach musiałem zejść z roweru. Na szczycie kompletne mleko. Nic nie widać a co gorsza nikt nie pali ogniska. Na szczęście wraz z kolejnymi piechurami przyszedł były harcerz ... ale na nic by się jego umiejętności nie przydały gdyby nie kostki rozpałki. Dzięki nim szybko coś zaczęło się dziać. Po szybkim posiłku zadecydowaliśmy, że w związku z przelotnymi opadami zjedziemy do Dzierżoniowa i wrócimy do Jaworzyny pociągiem. Niestety znów pomyliliśmy szlaki, pierw pieszym jechaliśmy, po kamieniach i odbiliśmy na jakiś rowerowy, zamiast na Przełęczy Jugowskiej wyjechaliśmy niedaleko Przełęczy Sokolej. I tu już mój wielbłąd, zamiast podjechać dwieście metrów do Sokolej i zjechać w dół mimo deszczu, to postanowiłem, by jechać na pociąg do ddz. Nigdy nie podjeżdzałem Przełeczy Jugowskiej z tej strony, myślałem, że jest krótka, zawsze tędy zjeżdżałem. Chłopaki już zmęczeni, ja doginam wkurzony samotnie na szczyt. Nic to nie dało, straty poniesione na przełęczy odbiły się na naszym powrotnym pociągu, który odjechał, ponad godzinę czekalismy na następny. Potem szybki powrót do Świebodzic przez Jaworzynę i Nowy Jawornik, drogą węglową. 
Chłopaki zmęczone, wyjazd się przedłużył, żony złe ale wycieczka kozak. Dumny jestem, że wjechali. Ale na przyszłość muszę lepiej się przyłożyć do planowania wyjazdu.
Już w najbliższej przyszłości przygotowania do ataku na 250km i zwiedzenie Zgorzelca